دل نوشته هايي درباره ي ورود حضرت معصومه عليهاالسلام به قم

«السَّلامُ عَلَيکِ يا بِنْت وَلِي اللّه...»

فاطمه جان! آمدي و با خودت بهشت را به ارمغان آوردي. آمدي و از فروغِ خورشيد کاظمين و ماه توس، آسمان «قم» را ستاره‏باران کردي.

اي محدثه!

آمدي و خط سبز «امامت» را استمرار بخشيدي؛ هر چند در راه «ولايت»، رنج‏ها کشيدي؛ از شهادت پدر، تا هجرت برادر؛ هم چون خديجه عليهاالسلام در کنار پيامبر صلي‏الله‏عليه‏و‏آله و زهرا عليهاالسلام در کنار حيدر عليه‏السلام .

اي دختر ولي خدا؛ اي خواهر ولي خدا؛ اي عمه ولي خدا!

مقام «شفاعت»ت بخشيدند، تا حَرمت، بارگاه قدسيان شود و جايگاه نزول فرشتگان.

قم، منتظر بود

اي ولايت نشان!

دوري برادر را تاب نياوردي و با کاروان کريمان، از «مدينه» عزم «مرو» کردي تا خورشيد خراسان، تنها نماند، اما آنان که از ترفندهاشان در دعوت از برادرت به آن ديار طرفي بر نبسته بودند، ديگر بار، راه را بر کاروان کوچک ياران و همراهانت بستند و حريم حُرمت اهل بيت عليهم‏السلام را شکستند. باز هم تاريخ و تکرار نبردي نابرابر و... زمين و زمان، دگرگون شد و برادرانت به اشاره «مأمون» ـ پليدزاده هارون ـ پيش چشمانت غرق خون شدند. گذر از «ساوه»، چندان ساده نبود و فرارويت، فرسنگ‏ها آن سوتر «قم» در انتظار بود.

به استقبال تو

در ميان آن همه رنج و ماتم، نويد پدر، انبوه اندوهت را کاست؛ «قم، مرکز شيعيان ماست.» انگار محشري برپا شده بود! اهالي قم آمدند؛ همه در جوش و خروش، و «موسي بن خزرج اشعري» زمام ناقه بر دوش... .

پير و جوان آمدند؛ افتان و خيزان، هلهله کنان.

در پاي محملتان، گل بود و ايمان، دريا بود و توفان، عشق بود و عرفان، ازدحام عاشقان، خيل دوست‏داران عترت و قرآن.

فاطمه جان!

آمدي و با خودت بهشت را به ارمغان آوردي. آمدي و «بيت النور» را معمور کردي. و ما مي‏دانستيم مي‏آيي؛

«ما را حرمي است در «قم» و به زودي فرزندم فاطمه در آن دفن خواهد شد. هر کس او را زيارت کند، بهشت بر وي واجب مي‏شود».

و ما مي‏دانستيم براي هميشه مي‏ماني، تا زائرانت، رو به روي ضريح مقدست بنشينند و از هميشه تا هنوز ـ هر روز ـ کرامت‏هايت را ببينند؛ «يا فاطِمَةُ اشْفعي لِي فِي الجَنَّةِ فَاِنَّ لَکِ عِنْدَ اللّهِ شَأناً مِنَ الشّأنِ».

غزل مقدس قم

محبوبه زارع

هر چند هميشه رو به مردم بوده است بانو وسط آينه‏ها گم بوده است

در دفتر شعر آسمان ثبت شده است: بانو، غزل مقدس قم بوده است

هاله‏اي از نور و تقدس، سرزمين عجم را تسخير کرده است. چه کسي مي‏داند، کدامين پاسخ آسماني به کدامين نياز روحاني بشر، در حال استجابت است؟!

بانويي از شرقي‏ترين افق ولايت طلوع کرده که اسرار رضوي را بهتر از همگان مي‏داند. بانويي از راه رسيده که محرم‏ترين قلب را به رازهاي پرشکوه ولايت در سينه دارد.

بانويي درحلقه مردم قم مي‏درخشد که نگين امامت زمان را در گنجينه ايمانش، پاسبان است.

آمده است تا...

آمده است تا زبان افلاک فاطمي را مطابق ادراک مردم ترجمه کرده باشد.

آمده است تا مفهوم روشن ولايت را در مدار حرکت، تفسير کرده باشد.

آمده است تا اخلاق نبوي و سيره فاطمي را در گستره تماشاي مسلمانان انتشار داده باشد.

آمده است تا ولايت اسلام را از سرزمين عرب بيرون آورده باشد. آري، بانو آمده است تا حضور داشته باشد!

قم؛ سرزمين انتشار فضايل

قم، سرزمين قيمت‏هاي جاودان است؛ مدينه انتشار فضايل و شهر تفسير حقايق آن سويي! مردم قم، فوج فوج به استقبال بانويي مي‏شتابند که تا هميشه، مدار ارزش‏هاي سرزمين‏شان قرار خواهد گرفت. زنان ايراني، چشم در چشم خانمي دوخته‏اند که شبيه‏ترين نگاه را به فاطمه عليهاالسلام دارد؛ هماني که محوريت حقايق فاطمي عليهاالسلام را رقم خواهد زد.

قلب‏ها به تپش افتاده‏اند و نفس‏ها بريده بريده، به شهادت شهود بانو رسيده‏اند.

دو سال مي‏گذرد؛ از آن غروب غم‏بار که برادر به اهل خانه نگريست و آنان را به گريستن خواند. هيچ کس به ژرفناي اين خواهر عاشق نگريست. گريه کرد، اما نه بر جدايي از عزيزترين برادر، گريه کرد، نه بر تنهايي و غربت خاندان محمد صلي‏الله‏عليه‏و‏آله . گريه کرد، نه به ياد عاشورا و لحظه وداع حسين عليه‏السلام از بانوي حرم... گريه کرد، نه براي خود و نه به حال برادر.

گريه کرد به حال مردم؛ ضجه زد از غفلت انسان؛ ناله کرد از سرنوشتي که سستي مردم را تا هميشه برايشان به ارمغان خواهد آورد؛ همان ارمغان تلخي که از کربلا رقم خورده بود.

آمد و قم، بيکرانه شد

بانو اينک به قم رسيده است و مسيري سبز را در پيش دارد. بايد برود تا به ملاقات برادر و امام زمان خويش نائل آيد. بايد برود تا امام غريبي را که در هجوم حيله خليفه صبور مانده، ياري کند. بايد برود تا مسير ولايت را به ترسيم چشمان زمين بکشاند. بايد برود؛ اما اگر خدا بخواهد....

شايد آمدن بانو، ماندني عالم‏گير را در خود داشته باشد و بايد بانو بماند تا قم، معنا بگيرد. بايد معصومه عليهاالسلام در قم منزل کند تا حرم آل‏اللّه‏ بنيان‏گذاري شود.

پس سلام بر بانو و بر بيکرانگي که به قم هديه داد!

مسافر عفيف قم

محمد کاظم بدر الدين

روبه‏روي خنده‏هاي خورشيدي و لحظه‏هاي پرتوافشان امروز، نامي شکفته است سرشار از پاکدامني. آينه حجب و حيا که به دور از هر چه تيرگي است، درخشش خويش را از نام مسافر امروز قم يافته است و «قم»، کتاب ماندگاري‏اش، با نجابت اين مسافر شروع مي‏شود. اگر چه تازه وارد مي‏خوانندش، اما حديث بلندي از عفت او در سمت و سوي عشق، پايدار خواهد ماند. امروز، قم براي ما مي‏گويد که او چقدر با قلب‏هاي پارسايان آشناست و چرا سيماي نجابتش اين همه پربيننده است. مي‏گويد که قرآني‏ترين پوشش‏هاي قرون، حجاب او را تحسين کرده‏اند و فرشته‏هاي نيک‏خوي عفت، نام او را بوسه زده‏اند. قم، تنها گوشه‏اي از زندگي او را ديده است و چنين شيفتگي از خود نشان مي‏دهد. امروز، با حضور اين پيک خدايي، چشمه‏هاي پرتربت فضايل جاري است و همراه با چشمان معصومش، کارواني از نور، مقيم.

حديث اشتياق

برادر جان! دلم پيش توست، اما کمي از راه هجران را کوتاه کن که حديث اشتياق من، طوماري بلند هست. نگاه مرا درياب. برادر! چراغ فضل تو روشن باد که هميشه اين قلب را پر از عشق کرده است. همه اين جاده‏ها را با ياد رهنماي تو پيموده‏ام و رو به خورشيد تو گام برداشته‏ام. ديري است که پنجره‏هاي احساس دل، سمت ديار طوس گشوده شده‏اند. پرده‏هاي جدايي را يک سو زن که ادامه دشواري را نتوانم رفت. قرار از کف ربوده است نامي که تا قم مرا به زمزمه‏هاي عاشقانه وا داشته است.

به استقبال بهار

امروز، «عاشقي» بر خود مي‏بالد که نتيجه درس‏هاي دلداري‏اش را در خيابان‏ها مي‏بيند؛ خيابان‏هاي مقدسي که بهترين سلام‏ها و تازه‏ترين درودها را در سينه دارند. «قم» با تصنيفي بديع، فاصله‏اي ندارد و برخاسته است به استقبال معصوميت مسافري روشن؛ به استقبال فرستاده‏اي نيک از سرزمين زلالِ ارديبهشت.

امروز، قم، يکي از ارکان استوار بهشت به شمار مي‏رود و مردمانش لباس‏هاي نو بر تن دقايق زندگي کرده‏اند، تا بيايند و بر آستانه امروز، به انتظار بنشينند. جرعه‏هاي نابي از غزل‏هاي ازلي در راه هست. چه افتخاري بالاتر از اين براي قم که پذيراي فرصتي سبز شود و دل را به تبرک از حضورش، بشارت دهد. چيزي تا لحظه‏هاي خوش يمن بهار نمانده است. به سطرهاي نوراني قدومش ايمان بياوريم.

اينجا قم است

فاطره ذبيح‏زاده

شهر، ميزبان قدم‏هاي نوراني توست، اي بانوي باکرامت! مباد که تنها مانده باشي و غريب! مباد که جور و ستم دشمنان علي عليه‏السلام تو را چون عمه‏ات زينب عليهاالسلام خميده و رنجور کرده باشد!

اينجا کوفه نيست که مردمانش، بي‏وفايي تحفه بياورند. اينجا قم است؛ شهر دلباختگان علي عليه‏السلام ، شهر عاشقان رضا عليه‏السلام ! اي شبنم پرطراوات موسوي، بر کوير تشنه قم، رحمت و برکت آورده‏اي. قدمت مبارک!

عمه سادات! تو، شميم خوش رضا عليه‏السلام را در شهرمان پراکنده‏اي. قدمت بر چشمان ما!

کوچه پس کوچه‏هاي منتظر قم، سال‏ها پيش از اين، مژدگاني آمدنت را گرفته بودند. تو آمده‏اي تا شکوفه باران حضورت، صفاي دل‏هاي اهل قم شود و «بيت‏النور»، بي‏تاب قدم‏هاي بهاري توست. خوش آمدي، خواهر کريمه رضا عليه‏السلام !

حرمت بوي زهرا عليهاالسلام مي‏دهد

با آمدنت، عطر آشناي ياس، در نفس نسيم دويد و بغض دلتنگي‏مان در فراق مادرت زهرا عليهاالسلام ، در تازگي حضور تو ترک برداشت.

کريمه خاندان رسول! نجابت و عصمت تو، مرغ بي‏تاب دل را تا پاي خاطره آشناي کوچه‏هاي مدينه پر داده است. هر گاه حسرت تربت پاک مادرت زهرا عليهاالسلام در سينه احساس‏مان فوران کرد و هرگاه غربت ياس معصوم مدينه بر شانه تنهايي‏مان آوار شد، سر از پا نشناخته، تا کنج خلوتي از حريم روحاني‏ات بال مي‏گشاييم و دل مي‏سپاريم به دستان مهربان تو که گرماي سخاوت دستان ريحانه رسول را دارد.

صبرت، صبر زينبي بود

به رسم همه دلدادگان شوريده رضا عليه‏السلام ، بار سفر بسته‏اي به سمت مشرق ديدگان آفتاب! خاطره‏ات، شبيه خاطرات، زخم‏خورده خواهري است که کوله‏بار داغ برادر بر دوش، کوي به کوي، مثنوي صبر مي‏سرود و شهادت‏نامه کربلاييان را زمزمه مي‏کرد.

کمان قامت تو، چقدر شبيه زينب کبري است؛ آن گاه به عشق ولايي حسين عليه‏السلام ، خون دل مي‏خورد و «ما رأيت الا جميلا» سر مي‏داد! تو نيز خواهري و مريد رضا عليه‏السلام ، ولي انگار تقدير اين است که حسرت ديدار برادر، در سينه اشتياق خواهرانه بماند و تو به آيين صبورانه زينب عليهاالسلام ، ميهمان آغوش گشاده مردم قم باشي و ميزبان هر روزه کبوتران دل شکسته رضا عليه‏السلام .

حرم امن عاشقان اهل‏بيت

معصومه جان اي بانوي کرامت! حرم تو، گوشه امن عاشقان اهل‏بيت عليهم‏السلام است. دل خسته‏مان را دخيل مي‏بنديم به صحن و سراي باصفاي تو و گريه‏ها و خنده‏هايمان را با تو قسمت مي‏کنيم.

بي‏بي جان! شنيده‏ايم که حرم تو، حرم اهل‏بيت عليهم‏السلام است و هر کس آن را زيارت کند، بهشت بر او واجب مي‏شود. پس هر گاه به زيارت آستان تو مي‏آييم، گويا در کنار پنجره غريبانه بقيع نشسته‏ايم؛ يا در صحن و سراي مولايمان حسين عليه‏السلام قدم گذارده‏ايم و يا کاظمين و سامرا، بغض گريه مي‏گشاييم و بال در بال سپيد کبوتران، بر گنبد و گلدسته رضا عليه‏السلام پرواز کرده‏ايم.

اي شفيعه روز جزا! «اشفعي لنا عند اللّه».

چون نامش، پاکيزه سيرت است

علي خالقي

بگو که شهر را آذين کنند؛ اکنون که عالمه‏اي از نسل مطهر رسول خدا صلي‏الله‏عليه‏و‏آله بر شهر ما فرود مي‏آيد. بگو که دسته دسته فرشتگان خوش الحان الهي، سرود قدسي سر دهند که بانوي مطهري مي‏آيد که افتخار اين سلاله پاک است و محبوب دل‏هاي نکته‏بين‏شان.

معصومه عليهاالسلام مي‏آيد او که چون نامش، با گناه و عصيان بيگانه است و او که در دامن امامت پرورش يافته است. غير از نور امامت وجودش را اثري در نورديده و چشم را به انوار الهي‏اش روشن نکرده است.

نجابتي زينبي داشت

چنان در پوشش و حفظ خويش کوشاست که به‏راستي دريافته است که گوهر وجودش را از تمام بلاها بايد که پاس دارد. معصومه عليهاالسلام ، بانويي است که در نجابت به زينب کبرا عليهاالسلام مي‏ماند و در شجاعت گفتار، خطبه‏هاي عمه‏اش را يادآور است. بزرگي را در حجاب يافته و عفت را جامه زيباي خويش کرده است.

نامي درخشان در منظومه شيعيان

به حکم امام خود، گرمي‏بخش محفل زنان مدينه ماند و در نبود امام و برادر خويش، مهرافروز شب تارشان بود. آري! بانويي که در غبار غربت پدر و در فراق و هجرت برادر، شيعه‏اي واقعي بود و در منظومه شيعيان، نامي برجسته از خويش به جاي گذاشت.

اشفعي لنا

رزيتا نعمتي

قم را هميشه بوي شما لاله‏زار کرد

عالَم به شهر پاک شما افتخار کرد

زينب نداشتيم و خدا از سرم کَرَم

معصومه را به شهر شما رهسپار کرد

تنها براي تو دري از خانه بهشت

آري، خدا به مردم آن جا نثار کرد

اي خواهر امام رضا، اشعني لنا

مي‏شد ز عطر و بوي تو دل را بهار کرد

هر کس که بر زيارت قبر تو آماده

روز جزا به آمدنش افتخار کرد