هنوز صدای "هل من ناصر"وصدای "لا اری الموت الا السعاده" حسین (ع)به گوش می رسد. وانگارهمین دیروز بود که خمینی کبیر(ره)در حمایت از اسلام فریاد می کشید که سر به ذلت سپردن هرگز،که "یا مرگ یا شهادت وهیهات من الذله" ندای لبیک یا حسین شعاری بود که به واقع بر آن جامه عمل پوشاند وبه مردمی که جان ودلشان با او بود نیز آموخت که مرگ بهتر از زندگی اگر چه شاید به ظاهر خوش،ولی زیر سایه ذلت است.در طی سال های جنگ مرد و زن این کشور شهادت ها،جانبازی ها وتحمل سختی ها آن زمان را آبروی خود نزد خدا قراردادند اما ،شاید فکر نمی کردند که افراد منافق پیشه ای هم باشند که نه از خارج بلکه از درون در سپاه دشمن قراربگیرند.

کربلا هم اکنون نیز در جریان است که"کل ارض کربلا وکل یوم عاشورا در حالیکه در آنسوی مرزهای جهان اسلام، کشورهای عضو شورای به اصطلاح امنییت تنها به فکر افزایش بخشیدن به قدرت وسرمایه خویش اند وتنها چیزی که برای آنها اهمیتی ندارد قتل عام مردم مظلوم وبی گناه (در غزه ،عراق،افغانستان و...)است.

 آوازه ای پیشرفت کشورمان که ثمره ی تلاش بی شائبه ی سی ساله است مانند خاری در چشمانشان فرو رفته،لذا خیمه های معاویه گونه شان را برافراشته اند تا تنها کشور آزاد جهان را به وسیله عوامل مزدور (که آگاهانه یا ناآگاهانه تیشه بر حیثیت خودشان میزنند وتحریمهای ظالمانه زیر یوغ استعمار یشان ببرند"غافل که ابراهیم ما تبر دارد بر دوش"

در فضایی قرار گرفتیم که سکوت همچون ننگی است بر پیشانیمان ،همان ننگی که برای کوفیان رقم خورد.در آستانه سالروز پیروزی انقلاب اسلامی ایران،علاوه بر راهپیمای آگاهانه 22بهمن ما در معرض امتحان الهی بزرگی چون انتخابات قرار داریم و وظیفه ای الهی است که سرنوشت کشور را به دست افراد غیر افراطی (اعم از چپ وراست)که هم متخصص وهم متعهد باشند قراردهیم .

 با آرزوی اتصال انقلاب اسلامی مان به انقلاب جهانی اما عصر(عج)