هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

وانکه این کار ندانست در انکار بماند

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

یادگاری که در این گنبد دوار بماند

                               (حافظ)

  در تاریخ ادبیات فارسی شاعران و نویسندگان بسیاری ظهور کرده و هر یک بسته به شرایط روزگار خویش، آثاری بر جای گذاشته‌اند. بخشی از میراث معنوی اسلام و ایران از طریق ادبیات فارسی حفظ شده است. برخی از این شاعران به چنان تسلطی بر اسرار زبان و تلفیق کلام و انتخاب موضوعات و مضامین بشری رسیده‌اند، که کلام آنها در تاریخ جاودانه شده است. فردوسی در حماسه سرایی، مولانا در عرصه‌ی شعر عرفانی، خیام در بیان مضامین فلسفی، سعدی در شعر اجتماعی و حافظ در شعر تلفیقی از این زمره‌اند. جز این بزرگان، شاعران نامدار دیگر کم نیستند؛ از رودکی و منوچهری و ناصرخسرو و انوری و نظامی و خاقانی و سنایی و عطار تا صائب و بیدل و بهار و شاعران بزرگ معاصر.

 در میان غزلسرایان معاصر، استاد محمد حسین شهریار جایگاه خاصی دارد. او به زبان فارسی و ترکی شعر گفته و در هر دو زبان سخنش استوار و سنجیده است. تاثیرپذیری او از شعر حافظ هنری و در خور تحسین است. او شاعری است متعهد با زبانی سنجیده و عواطفی ژرف و انسانی.

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی

آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من می‌دانم

که تو از دوری خورشید چها می‌بینی

بیست و هفتم شهریور ماه، سالروز درگذشت استاد شهریار، روز شعر و ادب فارسی است. این روز بر فارسی زبانان و دوستداران فرهنگ متعالی اسلامی و ایرانی مبارک باد.