به گزارش خبرنگارروابط عمومی بمناسبت گرامیداشت  دهه سرآمدی آموزش ،مراسمی با حضورجناب آقای دکتر علی اکبری  ریاست محترم دانشگاه، دکتر مصطفی نعمتی معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی ، دکتر شیرخانی معاون فرهنگی، مدیران آموزشی، استعداد درخشان و تحصیلات تکمیلی، معاونین آموزشی دانشکده ها و جمعی از اساتید ودانشجویان مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری،درسالن فرزانگان دانشگاه برگزار گردید. درابتدای این نشست دکتر نعمتی معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی دانشگاه هدف از برگزاری جلسه را استماع نقطه نظرات، انتقادات و پیشنهادات دانشجویان دانست و به اهمیت نقش وجایگاه دانشجویان تحصیلات تکمیلی  در دانشگاه  وتاثیرارزشمند آنان در پیشرفت و ترقی  دانشگاه پرداختند. سپس به اهم وظایف دانشجویان در دانشگاه و انتظاراتی که از آنها می رود را برشمردند.و نکاتی در ارتباط با حضور بیشتر دانشجویان در دانشگاه ، دقت و توجه بیشتر نسبت به  تکمیل فرمهای ارزیابی اساتید،برخورداری از دیدگاه واقع بینانه و مسئولانه  و همچنین بهره مندی شایسته از اوقات حضور خود جهت مطالعه، تحقیق و مشاوره  مطالبی عنوان نمودند.

معاون آموزشی دانشگاه اظهارداشت : توجه به نقش پایان نامه در دوره های تحصیلات تکمیلی، عنایت ویژه به انتخاب موضوع پایان نامه های کارشناسی ارشد و رساله های  دکتری نقش مهمی درتحصیل شماخواهدداشت.

 دکتر نعمتی در پایان، دانشجویان را به تلاش بیشتر در جهت کمک و تعاون درراه اندازی شرکتهای دانش بنیان و همکاری با مرکز رشد دانشگاهدعوت نمودند.
دکتر جواد چراغی، مدیر تحصیلات تکمیلی دانشگاه ایلام نیز در این نشست اظهار کرد: در دنیا هر واژه تعریف خاص خود را دارد و مراکز علمی به سه دسته1- دانشگاه، 2- پژوهشگاه و3- شرکتهای و موسسه های دانش بنیان که با کار علمی تحقیقی سرو کار دارند که در جهت رفع نیاز و یا ایجاد نیاز خدمت می کنند از این دسته می توان به شرکتهای بزرگ اپل، سامسونگ و .. اشاره کرد و ازطرفی به مؤسسه های تحقیقاتی و علمی از قبیل مؤسسه رویان، مرسسه رازی و ... اشاره کرد. 
ولی بحث دانشگاهها که هدف از تشکیل آنها آموزش آکادمیک بوده در برخی کشورهای توسعه یافته که حدود 800 سال از عمر آن می گذرد، بر حسب همان تفکر اولیه، قسمت عمده فعالیتهایش پرداختن به آموزش است، هرچند می تواتند به امر پژوهش هم بپردازند.  
و اما بحث پژوهشگاه که خواستگاه و فعالیت عمده آن  پرداختن به امر پژوهش و تحقیق است که بویژه بعد از جنگ جهانی دوم بطور جدی تری دنبال شد و این مسئله مورد اقبال کشورها قرار گرفت تا فرآیند پژوهش و تحقیق در مسیر اصلی خود دنبال شود. در کشورایران بدلیل نبود پژوهشگاه، دانشگاهها باراصلی پژوهش را به  دوش گرفتند و در این رهگذر با رویکرد وزارتین و پژوهشی کردن هرچه بیشتر دانشگاهها، آموزش مغفول ماند وکم رنگتر شد. عضو هیات علمی  نیز به سمتی سوق داده شد که تمام هم وغم خود را مصروف پزوهش و تولید مقاله نماید و مهمتر اینکه در دانشگاه کسی بخاطر کم کاری در آموزش، خللی در برنامه ارتقاء و اخذ رتبه اش بوجود نمی آید. در صورتیکه فعالیت پژوهشی بعنوان یک مانع بزرگ و وتویی سر راه ارتقاء اعضای هیات علمی قرار گرفته است که بدون رعایت یکایک مواد و بندهای آن ارتقا هیات علمی تقریباً غیر ممکن است. با این ساختار قاعدتاً عضو هیات علمی دانشگاه مجبور است که از آموزش و تدریس خود کم کند و به پژوهش توجه همیشگی و خاص داشته باشد. این وضعیت عدم توجه و دلسردی نیز به دانشجویان سرایت کرده است و نسبت به در س و آموزش  تقریبا بی اعتنا شده اند. بطور خلاصه باید گفت که بحث آموزش در دانشگاهها (که رسالت اصلی ان آموزش عالیه و آکادمیک است) رو به ضعف گذاشته و کم فروغتر از گذشته دنبال می شود.  
چراغی با اشاره به بحث بومی گرایی در دانشگاهها بعنوان یک مشکل جدی در نظام آموزش عالی گفت: در سالهای گذشته در یک کلاس 35 ، 40 نفره حداقل 20 تا 25 نفر دانشجو از استانهای دیگر در کنار هم حضور داشتند که اثرات فرهنگی و جامعه شتاختی خوبی داشت. و کمترین فایده اش این بود که دانشجوی بومی ایلامی در کنار آموختن علم خود، با فرهنگ ها، معاشرت و نحوه برخورد با دیگر مردم کشور آشنا می گشت و در امرمراودات خود پخته تر می گشت. حال با این نوع نگاه که تحصیل در دانشگاههای نزدیک خانه و شهر دانشجو می تواند او و خانواده ا ش را در امر اقتصادی یاری نماید، امر واقعی و قابل دفاعی است، ولی  نگاه صرفاً مادی و مالی به قضیه چاره ساز نیست و نباید از مسائل مهمتری چون تفکر و دانش محوری دانشجویی که قرار است آینده کشور را بدستش سپرد، براحتی گذشت و صرفاً به آن بعد از زندگی دانشجو توجه نمود. بدین منظور اگر پدیده بومی گرایی کمرنگتر شود شاید در دراز مدت کمتر متضرر شویم. 
چراغی با بیان اینکه عدم توازن در توزیع رشته ها را از دیگر مشکلات نظام آموزش عالی استان عنوان کرد و گفت: رشته های تحصیلی دانشگاهی تناسب چندانی با مطالعات نیاز سنجی  و رفع تنگناهای استان ندارد و بخاطر اینکه کمتر هزینه کنیم و عایدی بیشتری داشته باشیم، به ظرفیت های استان از قبیل نفت و گاز و همچنین بعد دامپروری، دامپزشکی و کشاورزی عنایت بیشتری شده تا به مقصود نهایی که همان خروج از بن بست، رونق اقتصادی و توسعه  فرهنگی، اجتماعی و ... است برسیم