به گزارش روابط عمومی دانشگاه، کارگاه آموزشی "زندگی هر روزی، کار آکادمیک، ملالت و معنا"، ویژه اعضای هیأت علمی و دانشجویان تحصیلات تکمیلی، با حضور دکتر امیر عباس علیزمانی، دانشیار دانشگاه تهران، به همت معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه، صبح امروز در محل سالن فرزانگان برگزار گردید.
کمترین تحریری از یک آرزو این است
آدمی را آب و نانی باید و آنگاه آوازی
در قناری ها نگه کن ، در قفس تا نیک دریابی
گرچه در آن تنگناشان باز شادی های شیرین است
کمترین تصویری از یک زندگانی : آب ، نان ، آواز
ور فزون تر خواهی از آن ، گاه گه پرواز
ور فزون تر خواهی از آن ، شادی پرواز
ور فزون تر ، باز هم خواهی ... بگویم ، باز ؟
آن چنان بر ما به نان و آب ، اینجا تنگسالی شد
که کسی در فکر آوازی نخواهد بود
وقتی آوازی نباشد
شوق پروازی نخواهد بود ...
«استاد شفیعی کدکنی»
دکتر علیزمانی، دانشیار گروه فلسفه دین دانشگاه تهران، در این کارگاه ابتدا به مفهوم ملالت و معنا و برخی از علل شکل گیری ملالت در زندگی انسان را تشریح کرد و در ادامه با اشاره به نقش کار و فعالیت حفه ای در معنی دهی به زندگی، فقره های مختلفی از متون ادبیات ایران و جهان را قرائت کرد. ایشان در انتها برخی از راههای برون رفت از ملالت در زندگی را ذکر نمود.
دکتر علیزمانی، تأکید کرد: ملالت سرنوشت محتوم انسان نیست و انسان برای اینکه بتواند از «بن بست تکرار» در زندگی بیرون بیاید و یخ زندگی را بشکند، باید در کنار تأمین نیازمندی های جسمانی، به حقیقت زندگی خود هم بپردازد و معنای آن را بشناسد.
علیزیمانی، تصریح کرد: برای اینکه بیماری ملالت را مداوا کنیم، راهش این نیست، که علائم آن را از بین ببریم، بلکه باید با خود خلوت کرده و منشأ اصلی آن را شناسایی نمائیم، تا بهبودی کامل حاصل شود.
وی، خطاب به اساتید حاضر در این جلسه، تأکید کرد: اساتید برای اینکه به وظایف اصلی خود در دانشگاه ها عمل کرده و زندانی ملالت نشوند، باید دائم جستجوگر بوده و در پی جواب آن باشند، ایده های جدید را مطرح نماید و دائم مسائل و موضوعات جدید را تدریس نمایند، تا هم خود نشاط و شادابی داشته باشند و هم بتوانند دانشجویان را به این سمت راهنما باشند.
دکتر علیزمانی، افزود: بنیادی ترین عامل ملالت، تکرار است و موضوعی که به اساتید کمک می کند تا دچار تکرار نشوند، مطالعه و کند و کاو دائمی است و اگر این اتفاق افتاد، اساتید با بیان مسائل نو و انتقال آن به دانشجویان، زمینه پرواز خود و آنان را فراهم می کنند.
دانشیار دانشگاه تهران، مولوی را نمونه انسانی دانست، که ملالت در زندگی وی راهی نداشته و گفت: عصر زندگی مولوی، خشن و پر تلاطم است و با اینکه گرفتاری های مختلفی در زندگی وی و سایر مردان بزرگ مثل ابن سینا، حافظ، سعدی و غیره وجود دارد، اما مولوی اسیر این ملالت ها نشد و برای همین نوآوری، شور، نشاط، معنا و امید در شعر زندگی وی جلوه گر است و در نتیجه وی توانست پرواز کند و اشعار وی روح امید، نشاط و آرامش را به انسان عرضه می کند.
دکتر علیزمانی، تأکید کرد: برای رسیدن به موفقیت و پرواز کردن، نباید منتظر کمک دیگران بود، بلکه باید بدون هیچ چشم داشتی، با امید، معنا دادن به زندگی و پرهیز از افتادن در زندان سرگردانی، تکرار و ناامیدی، دائم جنگید و جایگاه خوبی را برای خود به دست آورد.
لازم به ذکر است، که نیمی از زمان تا پایان جلسه کارگاه، به گفتگوی حاضرین درباره مسائل مطرح شده سپری شد.
دکتر امیرعباس علیزمانی، متولد 1345 شهرستان سیروان از توابع استان ایلام، پژوهشگر حوزه الهیات، کلام و فلسفه دین و دانشیار گروه فلسفه دین دانشگاه تهران است.
