شعر علامه طبا طبایی در وصف امام حسین (ع)

 علامه اين مخمس را، که تضمين غزلي از حافظ است، در سال 1328-1327 شمسي سرودند :

گفت آن شاه شهيدان که بلا شد سويم / با همين قافله ام راه فنا مي پويم

دست همت ز سراب دو جهان مي شويم /  شور يعقوب کنعان يوسف خود مي جويم

                       که کمان شد ز غمش قامت چون شمشادم

گفت هر چند عطش کنده بن و بنيادم /  زير شمشيرم و در دام بلا افتادم

هدف تيرم و چون فاخته پر بگشادم  / « فاش مي گويم و از گفته ي خود دلشادم:

                         بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم»

من به ميدان بلا روز ازل بودم طاق  / کشته يارم و با هستي او بسته وثاق

من دل رفته کجا و، کجا دشت عراق! / « طاير گلشن قدسم، چه دهم شرح فراق

                            که در اين دامگه حادثه چون افتادم »

لوحه سينه من گر شکند سُم ستور  / ور سرم سير کند شهر به شهر از ره دور

باک نبود که مرا نيست به جز شوق حضور/  « سايه طوبي و غلمان و قصور و قدحور

                         به هواي سر کوي تو برفت از يادم»

تا در اين بزم بتابيد مه طلعت يار / من خورم خون دل و يار کند تير نثار

پرده بدريده و سرگرم به ديدار نگار / « نيست بر لوح دلم جز الف قامت يار

                      چه کنم؟ حرف دگر ياد نداد استادم»

تشنه وصل وي ام آتش دل کارم ساخت / شربت مرگ همي خواهم و جانم بگداخت

از چه از کوي توام دست قضا دور انداخت / « کوکب بخت مرا هيچ منجم نشناخت

                      يارب از مادر گيتي به چه طالع زادم؟!»