بسم اللّه الرحمن الرحیم

 هذا ما اوصى به الحسین بن علی الى اخیه محمد بن الحنفیة. یشهـد ان لا اله الا اللّه وحده لا شریک له و ان محمدا عبده و رسوله ، جاء بالحق من عند الحق و ان الجنة و النار حق و ان الساعة اتیة لا ریب فیها و ان اللّه یبعث من فی القبور، و انی لم اخرج اشرا و لا بطـرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی (ص) ارید ان امر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیرة جدی و ابی علی ابن ابی طالب (ع). فمن قبلنی بقبول الحق فاللّه اولى بالحق و من رد علی هذا اصبر حتى یقضی اللّه بینی و بین القوم بالحق و هو خیر الحاکمین و هذه وصیتی یا اخی الیک "و ما توفیقی الا باللّه علیه توکلت و الیه انیب".    )بحارالانوار، 44جلد/صفحه329

محمد بن حنفیه  خدمت برادرش سیدالشهدا علیه السلام رسید و حضرت را از رفتن به سمت عراق بر حذر داشت. حضرت از تصمیم خود بازنگشنند آنگاه این وصیتنامه را نوشتند و به دست برادر سپردند: این وصیت حسین بن علی است به برادرش محمد بن حنفیه: شهادت مى دهد به اینکه جز الله خدایی نیست، یگانه است و او را شریکی نیست و اینکه محمد، بنده و فرستاده ی اوست که به حق از جانب حق آمد و اینکه بهشت و آتش حق است و قیامت بدون هیچ شکى آمدنیست و خداوند هر که در قبر هاست را زنده مى کند؛ خروج و قیـام من از روى سرکشى و خوشگذرانى و فساد و ظلم نیست، تنها براى اصلاح در امت جدم(ص) قیام کردم و می خواهم به معروف امر کنم و از منکر بازدارم و به سیره جدم(ص) و پدرم على بن ابیطالب عمـل کنم. پـس هر کس مرا به درستی قبول کند خدا به (پاداش) درستی سزاوار تر است و هر که و هرکه این (قیام) را رد کند، صبر مى کنم تاخداوند بین من و این گروه قضاوت کند که او بهترین حاکمان است. برادرم ! این وصیت من به تواست و توفیق من نیست مگر به خداوند بر او توکل کردم و به سوی او باز می گردم